WSWS : Srpskohrvatski

Ne Chiracu i Le Penu! Za bojkot francuskih izbora od strane radničke klase

Otvoreno pismo za Lutte Ouvrière, Ligue Communiste Révolutionnaire i Parti des Travailleurs

Od uredni�tva World Socialist Web Site-a
29. aprila 2002.

Francuski predsjednički izbori 2002. su liderima, članovima i pristalicama Lutte Ouvričre (LO), Ligue Communiste R�volutionnaire (LCR) i Parti des Travailleurs (PT) nametnuli veliku političku odgovornost. Vi�e od tri miliona ljudi dalo je va�im kandidatima podr�ku bez presedana u prvom krugu. Ali, prvi krug je takođe značio i prodor Nacionalmog Fronta, sa fa�ističkim kandidatom Le Penom na drugom mjestu, koji će se ogledati sa predsednikom Chiracom 5. maja u drugom krugu.

Milioni koji su glasali za va�e kandidate očekuju od vas da jasno i glasno progovorite o političkoj krizi. Postavlja se pitanje na koje mora biti dat odgovor: Na kom stanovi�tu stoje va�e organizacije po pitanju glasanja 5. maja? Na koji način će francuski radnici i omladina nastaviti borbu za odbranu svojih dru�tvenih interesa i poraziti fa�ističku opasnost?

World Socialist Web Site poziva sve organizacije koje tvrde da brane radničku klasu da povedu aktivnu kampanju za bojkot predsjedničkih izbora 5. maja. Nikakva politička podr�ka ni Chiracu ni Le Penu! Mobili�ite francuske radnike i omladinu protiv ovih la�nih i nedemokratskih "izbora. "

Uprkos dobro poznatim istorijskim i političkim razlikama između va�e tri partije i Internacionalnog Komiteta Četvrte Internacionale, koje ne �elimo da skrivamo, osjećamo da je od su�tinskog značaja da predlo�imo ovu kampanju i objasnimo njenu političku osnovu.

Za�to bojkot? Zato �to je potrebno oduzeti legitimitet ovim nepo�tenim izborima; zato �to je potrebno stvoriti nezavisnu političku liniju za radničku klasu; zato �to će aktivan i agresivan bojkot stvoriti najbolje uslove za političke borbe koje će uslijediti poslije izbora.

Bojkot koji bi va�e tri partije objavile i agresivno vodile, imao bi sasvim drugačiji karakter od individualne apstinencije. On bi slu�io političkom obrazovanju masa, posebno mladih koji su pokrenuti �okom Le Penovog uspjeha u prvom krugu.

Ove nove snage treba da nauče va�ne političke pouke. Oni treba da nauče da prozru la�i cijelog bur�oaskog političkog establi�menta-vladajuće desnice i vladajuće lijevice, kao i medija-koji tvrde da glas za Chiraca predstavlja odbranu demokratije, spas "časti" Francuske, stvaranje "antifa�ističkog fronta " i tako dalje.

Radnička klasa ne mo�e da se oslanja na korumpiranu i reakcionarnu francusku bur�oaziju da brani demokratska prava i suprotstavi se fa�izmu. Sama Chiracova kampanja, koja je usvojila kompletnu Le Penovu zakon-i-red retoriku, najbolje svjedoči o tome.

Neki će mo�da tvrditi da će bojkotovanje glasanja 5. maja ojačati Le Pena i njegov fa�istički pokret. Mi u potpunosti odbacujemo takve tvrdnje. Politika nije aritmetika, i protivljenje Le Penu ne znači da treba podr�ati Chiraca. Naprotiv, upravo je zvanična kampanja za Chiraca, koja ujedinjuje vladajuću desnicu i vladajuću lijevicu, ta koja osna�uje Le Penove potpuno la�ne i demago�ke tvrdnje da on sam predstavlja glas narodnog otpora političkom establi�mentu.

�iroka kampanja za bojkot i otpor 5. maju, vođena socijalističkom lijevicom uz mobilisanje radnika i omladine protiv i Le Pena i Chiraca, bi razobličila Le Penove la�ne pretenzije i pokazala �irokim masama da postoji progresivna dru�tvena snaga koja osporava postojeći dru�tveni i politički poredak.

Moramo iskreno da konstatujemo da do ovog časa stav predstavnika LO i LCR znači prećutno prihvatanje glasa za Chiraca. LO "ne poziva radnike da se uzdr�e od glasanja u drugom krugu" ka�e LO-ov predsednički kandidat Laguiller. U saop�tenju Političkog biroa LCR stoji: "LCR vodi kampanju da Le Pen dobije najmanji mogući broj glasova u nedjelju 5. maja. Mi razumijemo one glasače koji glasaju za Chiraca da bi se suprotstavili Le Penu, ali ne smatramo da Chirac mo�e da bude brana protiv novog uspona ekstremne desnice."

U toku kampanje u prvom krugu, va�e partije su energično osudile desničarski karakter Chiracovog predsjednikovanja, i-tačno-opisale Chiraca kao oličenje korumpirane bur�oaske reakcije. Kako sada mo�ete da izjavljujete da je glas za Chiraca bilo dozvoljiv, razumljiv ili odbranjiv? Da li se va�e prethodne izjave i upozorenja trebaju ozbiljno shvatiti?

Jezik izjave LCR sugeri�e da su argumenti u prilog glasa za Chiraca u drugom krugu maltene neoborivi, ili da da mase neće shvatiti otvoreno izja�njavanje za bojkot izbora između Chiraca i Le Pena. To uveliko potcjenjuje političke mogućnosti u sada�njoj situaciji.

Ne umanjujući opasnost od Nacionalnog Fronta, glas za Le Pena ne predstavlja masovnu podr�ku fa�ističkom programu u Francuskoj, jo� manje pojavu masovnog fa�ističkog pokreta po uzoru na Musolinija ili Hitlera. Čak i među samim Le Penovim glasačima, samo mali dio zaista podr�ava njegov socijalni program i uspostavljanje autoritarnog desničarskog re�ima.

Ako bi Le Pen, mimo očekivanja, pobijedio na predsjedničkim izborima, on ne bi bio u stanju da francuski narod podvrgne totalitarnoj diktaturi. U kampanji za Chiraca koju vode mediji i politički establi�ment, postoji elemenat grotesknog preuveličavanja neposredne opasnosti koju predstavlja Le Pen, čija je svrha terorisanje radničke klase u cilju da se primora na politiku klasne saradnje. Da bi se borili protiv Le Pena, moramo uspostaviti tačnu dijagnozu uzroka političke bolesti koju on oličuje. Uzrok te bolesti je ugu�ivanje svake socijalističke alternative kapitalističkoj politici.

Le Pen je profitirao politički i ideolo�ki zbog toga �to su partije, koje su tvrdile da reprezentuju radničku klasu i njene interese, sve to zapostavile. Kako je Jospin priznao u toku svoje kampanje, njegova partija mo�e sebe da naziva "socijalističkom," ali njegov program nije "socijalistički. " Socijalistička partija nastoji da upravlja, u interesu kapitalista, dr�avom blagostanja koja vi�e ne nudi blagostanje, nego na protiv, konstantno pogor�ava �ivotni standard i dru�tveni polo�aj radnika. Jospinova vlada je preuzela odgovornost za nametanje svih �rtava u radnim mjestima i socijalnim programima koje se zahtjevaju kao uslov za uspostavljanje evropskog monetarnog sistema i lansiranje eura.

�to se Komunističke partije tiče, ona je decenijama bila glavni oslonac francuskog kapitalizma u radničkoj klasi. U najskorijem periodu, ova staljinistička organizacija je bila najodgovornija za uvođenje otrova anti-imigrantskog �ovinizma u radničku klasu. Lider Komunističke partije i predsjednički kandidat Robert Hue je najprije postao poznat pre 20 godina kao gradonačelnik pariskog predgrađa koji je potpalio mr�nju i strah od radnika-imigranata. Time je popločao put za Le Pena u radničkim predgrađima i nekada�njim upori�tima Komunističke partije na sjeveru.

Le Pen je dobio na snazi najvi�e zahvaljujući desničarskoj politici koju su sprovodile takozvane partije lijevice tokom poslednjih 20 godina. To je stvorilo atmosferu otuđenja i obeshrabrenosti koju je iskoristio Nacionalni Front. Uprkos tome rje�enje za fa�istički izazov�po istim tim propalim socijaldemokratskim političarima�je dalje pomjeranje ka desnici i zagrljaj sa Chiracom 5. maja.

Normalno je za Jospina, Hollandea, Chevenementa i td. da pozivaju na glasanje za Chiraca. Za njih to ne zahtijeva veće prestrojavanje, zato �to oni dijele isti politički okvir. Oni su tijesno sarađivali sa Chiracom tokom pet godina kohabitacije, podr�avajući ne samo reakcionarnu domaću politiku, nego takođe i uče�će Francuske u nizu imperijalističkih oru�anih intervencija od Bosne i Kosova do Avganistana.

Tvrdnja �ospena i kompanije da je "podjeljena lijevica" uzrokovala pobedu Le Pena je argument, ne samo protiv predsjedničke kampanje LO, LCR and PT, nego i protiv postojanja bilo kakve organizacije radničke klase nezavisne od bur�oazije. To je logika likvidacije svih političkih tendencija koje pretenduju da budu socijalističke u �iroku struju gdje političku liniju određuju najdesničarskije snage�ne�to kao Demokratska Partija u Sjedinjenim Američkim Dr�avama, čiji je krajnji rezultat bio da postavi Georga Busha u Bijelu kuću.

Mi s prezirom odbacujemo sebi-slu�eće tvrdnje Jospina i Socijalističke partije�i njihovih apologeta poput Daniel Cohn-Bendita�da je socijalistička lijevica kriva za prodor Le Pena. Činjenica da je značajan dio radnika glasao za svog smrtnog neprijatelja je vrlo zabrinjavajuća za sve iskrene socijaliste. Međutim, oni koji su sistematski iznevjerili radničku klasu tokom mnogih decenija su odgovorni za ovaj opasan razvoj događaja.

Izborna kampanja u prvom krugu je uglavnom ignorisala međunarodnu dimenziju krize sa kojom je suočena radnička klasa. Međutim nema sumnje da su Le Pen i Megret profitirali predstavljajući se kao oponenti Brusselsa, svaljujući krivicu za rast nezaposlenosti i sni�avanje �ivotnog standarda radničke klase na evropsku integraciju i uvođenje eura, kao i na radnike-imigrante.

Radnička klasa mora da iznađe naprednu, a ne nazadnu alternativu kapitalističkoj globalizaciji. Ona mora da se programom zasnovanim na socijalističkom internacionalizmu suprotstavi �ovinističkoj i anti-imigrantskoj demagogiji. Kapitalistička globalizacija znači "Evropa bez granica" samo za �efove kompanija, dok radnici ostaju okovani nacionalnim granicama. Mi odbacujemo reakcionarnu utopiju vraćanja na francuski nacionalni projekat�neizvodiv čak i u vreme Mitteranda pre 20 godina�i borimo se za Ujedinjene Socijalističke Dr�ave Evrope, sa potpunom slobodom za radnike svake rase i nacionalnosti da putuju,rade i �ive gdje hoće.

Bit socijalizma je internacionalizam. Borba za odbranu interesa francuskih radnika i omladine je neodvojiva od borbe protiv imperijalizma�i to ne samo američkog oblika, nego i francuskog, britanskog, njemačkog i japanskog. Najveći zločin koalicije predvođene Socijalističkom partijom je njena podr�ka francuskom imperijalizmu u Africi, na Bliskom istoku, Balkanu i sasvim nedavno u Avganistanu. Jospin se time postavio na istu stranu barikade sa Le Penom, nekada�njim padobrancem i mučiteljem u Al�iru.

Oni koji pozivaju na glas za Chiraca u ime odbrane demokratije u Francuskoj okreću leđa svim ovim su�tinskim međunarodnim pitanjima. Glasati za Chiraca znači preuzeti odgovornost za vladu koja je već rije�ena da učestvuje u američkom ratu protiv Iraka, imperijalističkoj intervenciji koja mo�e da destabilizuje cijeli Bliski istok i da dovede do mnogo većeg međuimperijalističkog rata.

Ako je legitimno za lijevicu da poziva na glasanje za reakcionarnog Chiraca u ime "odbrane demokratije," onda je legitimno i glasati za program njegove vlade, kada jednom stupi na du�nost i čak uzeti uče�će u njegovoj vladi kao poslanik ili ministar. Takva oportunistička politika ima dugu i tragičnu istoriju u francuskom radničkom pokretu, počev�i od ozlogla�enog Alexandra Millerranda, prvog socijalističkog političara koji je stupio u bur�oasku vladu prije jednog vijeka. Millerrand je takođe tvrdio da je motivisan potrebom odbrane demokratije, protiv ultra-desne pretnje anti-Dreyfussijanaca. Vlada kojoj se pridru�io je na kraju učestvovala u krvavom masakru �trajkujućih radnika.

Iste tvrdnje su isticane u prilog formiranja Narodnog fronta u Francuskoj 1936, saveza Socijalističke partije, Komunističke partije i bur�oaskih Radikalnih socijalista. Vlada Narodnog fronta, dovedena na vlast podr�kom radničke klase, neumorno je radila na rastakanju revolucionarnog pokreta koji je buknuo u masovnom generalnom �trajku i na spasavanju francuskog kapitalizma. Kada je jednom njen posao sputavanja, izdaje i obeshrabrenja radničke klase bio zavr�en, predala je vlast desnici, postavljajući temelj slomu 1940. i ustanovljenju profa�ističkog Vi�ijevog re�ima.

U pojedinim krugovima bilo je ciničnih i la�nih poku�aja da se glas za Chiraca opravda citiranjem primjera borbe Leona Trockog protiv ultralijeve politike Staljinovog "trećeg perioda," posebno u Njemačkoj u vrijeme dolaska Hitlera na vlast. Trocki je bio protiv politike koju je tada sprovodilo staljinističko rukovodstvo Njemačke Komunističke Partije, koja se sastojala u izjednačavanju socijaldemokratije sa fa�izmom i odbijanja svakog saveza organizacija radničke klase u cilju pora�avanja nacističke prijetnje.

Međutim kampanja Trockog za borbeni ujedinjeni front radničke klase nije imala ni�ta zajedničko sa kasnijim okretanjem staljinista Narodnom frontu, koji je potčinjavao radničku klasu bur�oaskim partijama u ime "odbrane demokratije." Upravo se ta politika, koja je uni�tila �pansku revoluciju i dovela do katastrofe u Francuskoj, Čileu i desetinama drugih zemalja, o�ivljava sada u kampanji za Chiraca.

Bilo bi pogre�no mehanički poistovijetiti Francusku 2002. sa Njemačkom 1932, ili Le Pena sa Hitlerom. Kolike god da su ideolo�ke i političke sličnosti između Nacionalnog fronta i nacista, Le Penov pokret je u ovom trenutku mnogo slabiji. Njegovi uspjesi nisu rezultat masovne radikalizacije upropa�ćenih slojeva sitne bur�oazije, pod uticajem globalnog kraha kapitalizma. Naprotiv, oni većim dijelom potiču od dezorjentisanosti radničke klase prouzrokovane dugotrajnim propadanjem i bankrotstvom njenih starih partija.

Bez obzira, iz istorijske paralele treba izvući pouke. Oni koji se zala�u za glas za Chiraca da bi se "zaustavio Le Pen" slijede korake njemačkih socijaldemokrata, koji su 1932, na njemačkim predsjedničkim izborima podr�ali reakcionarnog militaristu Hindenburga da bi "zaustavili Hitlera." U januaru 1933. upravo je Hindenburg u svojstvu predsjednika doveo Hitlera na vlast kao kancelara Njemačke. Tokom cijele njemačke katastrofe, socijaldemokratija je puzala potrbu�ke pred bur�oaskim partijama i bur�oaskom dr�avom, protiveći se svakom naporu za nezavisno mobilisanje radničke klase protiv fa�izma.

Chirac nema principijelnih političkih razlika sa Le Penom. U buduće, ako procjeni da je politički korisno, on bi vrlo lako mogao da pozove Le Pena da podr�i ili se čak priključi njegovoj vladi da bi osna�io svoju pjesnicu protiv radničke klase.

Centralno istorijsko pitanje je potreba da radnička klasa zauzme nezavisno političko gledi�te i razvije svoju nezavisnu snagu, po svakom političkom pitanju, uključujući i goruće pitanje borbe protiv fa�izma. Na kraju krajeva, jedino je nezavisna snaga radničke klase�a ne institucije i partije bur�oaske dr�ave�ta koja mo�e da odbrani demokratska prava.

Agresivna kampanja za bojkot drugog kruga će biti najbolja priprema za radničku klasu da povede borbu protiv bilo kojeg kandidata koji osvoji predsjedničku funkciju. Oni koji pozivaju na glasanje za Chiraca pona�aju se kao da politika počinje i zavr�ava 5. maja, zanemarujući čak i učinak pro-Chirac kampanje na parlamentarne izbore sljedećeg mjeseca, a kamoli tek na klasne i socijalne bitke koje će neminovno uslijediti poslije glasanja.

Podsjetimo se �ta se desilo poslednji put kada je Jacques Chirac bio izabran za predsjednika Francuske. U roku od �est mjeseci od njegovog ulaska u Elysee palatu, Francusku je potresao najsna�niji talas �trajkova i studentskih protesta od maja, juna 1968. Borbe od novembra, decembra 1995, isprovocirane napadom vlade Juppea na penzije i druge socijalne beneficije uzdrmale su francusku bur�oaziju, oslabile Juppeovu vladu i stvorile uslove za poraz Gaullista i izbor vlade predvođene Socijalistima�na potpuno iznenađenje samog Jospina i ostalih lidera zvanične lijevice.