�ta Pad Milo�evića Predstavlja
Chris Marsden
7. oktobra 2000.
Zapadne političke i medijske ustanove su proglasile raspad Milo�evićevog režima u Jugoslaviji kao "Revolucija 5. oktobra". Ali se samo u korumpiranoj i reakcionarnoj političkoj klimi, koju karakteri�e gotovo potpuni nedostatak kritične misli, događaji u četvrtak mogu univerzalno prikazati kao "pad komunizma" i prelaz u demokratiju.
Stotine hiljada ljudi je učestvovalo u pokretu protiv Milo�evića, ali sa stanovi�ta njihovog rukovodstva i političke perspektive, kampanji koju je vodila Demokratska Opozicija Srbije (DOS) se lako može dati etiket "made in America". Pad Milo�evićevog desničarskog nacionalističkog režima je bio inspirisan, novčano podržan i organizovan od strane samih imperijalističkih sila koje su malo ranije od godine dana sistematično bombardovali srpski narod. Njihov je cilj bio tada, a i sada ostaje, uspostavljanje apsolutne kontrole nad Balkanom, putem eliminacije onoga �to oni smatraju političkom preprekom njihovim komercijalnim i strate�kim ciljevima.
Pad Milo�evića nije ni iznenađenje, ni prilika za žaljenje. To �to je on nenamjerno postao fokus Zapadnih intriga ne legitimi�e njegovu tvrdnju da je on anti-imperijalista. Njegov režim je počeo kao pro-kapitalistička i nacionalistička tendencija koja je izniknula iz titoističke birokratije, i koja je sama bila pretežno oblikovana perspektivom i praksom staljinističke klike koja je preuzela vlast u Sovjetskom Savezu.
Ne�to prije jedne decenije Zapadne sile su smatrale Milo�evića kao korisnog saveznika, a čak i donedavno za vrijeme potpisivanja Dayton-skog Sporazuma 1995. koji je okončao građanski rat u Bosni, Washington je dodijelio srpskom lideru ključnu ulogu u podržavanju sporazuma kojeg je nametnuo Zapad. Tada su, međutim, SAD i NATO saveznici do�li do zaključka da je njihovoj ekonomskoj kolonizaciji Balkana, koja se zaozbiljno pokrenula raspadom stare federacije Jugoslavije, potrebno razbijanje Srbije. Milo�ević se zbog toga prikazao kao posljednji zao demon na svjetskoj sceni, i Srbiju su okačili na sramni stub kao evropski ekvivalent iračke "lupežne države".
Iako nije postojalo ničeg principijelnog �to je moglo da razlikuje režim Milo�evića od režima Franja Tuđmana u Hrvatskoj, Milana Kučana u Sloveniji ili Alije Izetbegovića u Bosni, ovi posljednji su bili prikazani kao "nove, krhke demokratije" koje napada nerekonstruisana komunistička država Srbije.
Danas se SAD i Evropa ujedinjuju sa srpskom opozicijom da bi okrivili Milo�evića za sve jugoslovenske probleme. On je dosta kriv, ali Zapadne sile su igrale kritičnu ulogu u raspadu Jugoslavije i potpaljivanju nacionalnih i etničkih sukoba koji su prouzrokovali rat u Bosni i pro�logodi�nji konflikt na Kosovu. Većina patnje jugoslovenskog naroda je poslijedica uni�tenja državne infrastrukture od NATO-vih bombi, kombinovanih sa godinama nemilosrdnih sankcija.
Ni jedan kritični i iskreni posmatrač ne može da vjeruje da će jugoslovenski narod postići stvarnu demokratiju i socijalnu pravdu pod pokroviteljstvom samih imperijalističkih zemalja koje su u su�tini odgovorne za poniranje jugoslovenske federacije u ekonomsku propast i etničko nasilje. Zaista, prikazivanje jugoslovenskih događaja kao konačno poglavlje u seriji "narodnih revolucija" protiv "komunističke tiranije" od strane Zapadnih medija, nenamjerno daje indikaciju onoga �ta se stvarno planira za mase u poslije-Milo�evićevoj Srbiji.
Svjetska �tampa je uporedila juri� na zgradu Federalnog Parlamenta u Beogradu u četvrtak sa padom Berlinskog Zida, raspadom Sovjetskog Saveza i padom rumunskog Čau�eskua�često u kombinaciji sa spekulacijama da će Milo�ević zavr�iti kao i njegov rumunski kolega. Ova prezentacija je, naravno, ideolo�ki napunjena u svom lažnom prikazu staljinističke diktature kao oličenja "komunizma". Ali čak i kad bi ostavili ovu istorijsku laž na stranu, preostaje pitanje: �ta su ove ranije "demokratske" revolucije proizvele, jednu deceniju poslije tih događaja?
Pad preziranih režima policijskih država krajem 1980-ih se dogodio pod uslovima o�tre političke dizorijentacije unutar radničke klase, rezultat decenijama dugog ugu�ivanja istinskog marksizma od strane staljinističke birokratije. Ovo je dozvolilo Zapadnim silama da diktiraju ishod događaja kroz one dijelove stare rukovodilačke elite i snaga unutar malograđanske inteligencije koji su do�li na vlast novo-osnovanih kapitalističkih država.
�irom Istočne Evrope i unutar samog Sovjetskog Saveza, "narodna snaga" je veoma brzo ustupila mjesto Internacionalnom Monetarnom Fondu, Svjetskoj Banci i internacionalnom finansijskom kapitalu. Obećani preporod demokratije se nije ostvario. Umjesto toga, radnička klasa trpi vladavinu semi-kriminalne oligarhije, kombinovanu sa padom životnog standarda, neviđenim osim u vremenima punog ratnog stanja.
Razmislite o sudbini ruske radničke klase pod vladavinom Gorbačova, Jeljcina i sada Putina. Ekonomska proizvodnja je opala za između 50 i 60 odsto, milioni ljudi su bačeni u nezaposlenost i stanovni�tvo će se smanjiti za jednu trećinu do 2050, zbog neobuzdanog �irenja bolesti, neuhranjenosti i drugih socijalnih bijeda i nedaća.
Slična se stra�na slika predstavlja u ostalim "novim demokratijama", gdje se manjina na vrhu dru�tva obogatila putem pljačke državnih resursa, dok su se milioni osiroma�ili. Čak i biv�a Istočna Njemačka, sada dio najjače nacionalne ekonomije u Evropi, je pritisnuta niskim platama, masovnom nezaposlenosti i socijalnom pusto�i.
Ni�ta se bolje ne može očekivati pod vladavinom Vojislava Ko�tunice i njegovih kolega. U razmatranjima po pitanju kakva budućnost čeka jugoslovenski narod, moramo se prisjetiti stare izreke: "Ko plaća taj se i pita". SAD i Evropska Unija (EU) su zajedno napumpali preko 100 miliona dolara da bi osigurali pobjedu koalicije koju sačinjava 18 partija. Zauzvrat, ekonomski program za koji su se obavezali je oblikovan po mjeri pro-trži�ne "�ok terapije" prvo započetoj u Poljskoj, i koja je opusto�ila ogromne dijelove Istočne Evrope.
Vlada Ko�tunice nastoji da neposredno uključi Jugoslaviju u EU Paket Stabilnosti za Jugoistočnu Evropu, i članstvo IMF-a i Svjetske Banke, obećavajući da će potpuno otvoriti zemlju ekonomskom prodoru velikih globalnih korporacija.
Cijena koja se za to treba platiti je definisana u programu DOS-a kao "radikalne ekonomske reforme" i "afirmacija kriterija trži�ta", uključujući obilno smanjenje poreznih rata, legalizacije "podzemne ekonomije" i ogromno smanjenje državnih tro�kova putem rezanja vojnog budžeta i provizijama državnih usluga. Sve izvozne i uvozne norme će se ukinuti.
Jugoslovenska valuta će se cirkulisati, i dosljedno masivno devalvirati, i njemačka marka će se legalizovati za unutra�nju opticaj kao alternativa Dinaru. DOS program poziva na "slobodan ulazak za inostrane banke".
Privatizacija državne industrije "će postati obavezna" i "odvijaće se pretežno putem direktne prodaje državne imovine" da bi se osigurale "direktne inostrane investicije". Kao i u biv�em SSSR-u i staljinističkim režimima Istočne Evrope, veliki dio industrije će se neminovno uni�titi. Kontrole cijena na robu će se okončati. Po rječima DOS programa: "Trenutno su sve kategorije stanovni�tva nepotrebno za�tićene putem kontrole cijena."
Nema razloga za pretpostavku da će pad Milo�evića donijeti novu eru mirovnih odnosa između raznih nacionalističkih klika koje kontroli�u Balkan. Tokom većine 20. vijeka, ova regija je bila izvor eksplozivnih sukoba između velikih sila. Konačan raspad jugoslovenske federacije u rukama Zapada će samo intenzifikovati jagmu između SAD-a i njenih evropskih rivala za sfere uticaja, jeftine radne snage i sirovina �irom Balkana i naftom bogatih regija prema istoku.
Ko�tunica, novo-krunisani "demokrata" Zapada, nam pruža instruktivni primjer cinizma koji prožima polise velikih sila i propagandu Zapadnih medija. Konzervativni i tvrdokorni srpski nacionalista, on je jednom bio saveznik bosanskog srpskog lidera Radovana Karadžića (kojeg je, kao i Milo�evića, optužio ha�ki sud za ratne zločine). Njegova politička promjena ilustruje političku istinu, koju su ličnosti poput iračkog Sadama Huseina i panamskog Norijege dokazale, da dojučera�nji saveznici mogu brzo postati dana�nje parije, i obratno. Bilo da je neki lider "demokrata" ili "tiranin" se određuje, povrh svega, kroz zahtjeve inostrane polise Washington-a.
Do sada je Ko�tunica nastojao da se javno udalji od SAD-a i da se pridruži Washington-ovim evropskim rivalima. Ovaj stav je sukobljen sa snagama unutar opozicije koje SAD već dugo vrijeme finansijski podržavaju, a to je činjenica koja pruža plodno polje za nove imperijalističke intrige i daljnje političke trzavice.