Κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπέρ των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης!
Ανακοίνωση του Partei für Soziale Gleichheit και το Socialist Equality Party (UK) (Σοσιαλιστικό Κόμμα Ισότητας στη Γερμανία και τη Βρετανία) για τις ευρωπαϊκές εκλογές τον Μάϊο του 2014.
6 Φεβρουαρίου 2014
Το Partei für Soziale Gleichheit (PSG) στη Γερμανία και το Socialist Equality Party (SEP) στη Βρετανία κατεβάζουν υποψήφιους στις ευρωπαϊκές εκλογές τον Μάϊο του 2014.
Ο στόχος μας είναι να ενώσουμε τον εργαζόμενο λαό σε όλη την Ευρώπη στην πάλη για μια σοσιαλιστική κοινωνία βασισμένη στην κοινωνική ισότητα και όχι στον πλουτισμό λίγων εις βάρος της τεράστιας πλειοψηφίας.
Η αντίσταση ενάντια στα προστάγματα λιτότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), οι επιθέσεις ενάντια στα δημοκρατικά δικαιώματα και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι επεκτείνονται παντού. Αυτό που λείπει είναι ένα κόμμα που λέει τα πράγματα όπως είναι, απευθύνει την πρόκληση προς την άρχουσα τάξη και παρέχει στην αυξανόμενη αντίσταση ένα ξεκάθαρο σοσιαλιστικό και διεθνή προσανατολισμό. Η καμπάνια μας είναι σταθερά στραμμένη προς το χτίσιμο ενός τέτοιου κόμματος, με τμήματα της Διεθνούς Επιτροπής της Τέταρτης Διεθνούς παντού σε όλη την Ευρώπη.
Επιδιώκουμε να κινητοποιήσουμε ένα μαζικό πολιτικό και κοινωνικό κίνημα της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο, τα κόμματα τους και τις κυβερνήσεις τους. Δεν υποστηρίζουμε τη μεταρρύθμιση του καπιταλισμού, αλλά την πάλη για την ανατροπή του. Απορρίπτουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση και όλους τους αντιδημοκρατικούς θεσμούς της, συμπεριλαμβανόμενου του Ευρωπαϊκού Κοινοβούλιου. Είμαστε αντίθετοι σε κάθε μορφή σωβινισμού, ρατσισμού και εθνικισμού είτε κατά των μεταναστών ή την υποστήριξη της απόσχισης στην Καταλωνία, τη Βόρεια Ιταλία, το Βέλγιο και τη Σκωτία που απλά διασπείρει περαιτέρω διχασμούς ανάμεσα στους εργαζόμενους τη στιγμή που η ενωμένη πάλη ενάντια στον κοινό εχθρό είναι απόλυτα αναγκαία.
Ο στόχος μας είναι η εγκαθίδρυση των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης. Μόνο ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης εργατών σε κάθε χώρα και η ενοποίηση της Ευρώπης σε σοσιαλιστική βάση μπορεί να εμποδίσει τον ξεπεσμό της Ευρώπης στον εθνικισμό και τον πόλεμο, και να δημιουργήσει τις συνθήκες για τη χρησιμοποίηση και ανάπτυξη των εκτεταμένων της πόρων και παραγωγικών δυνάμεων προς το συμφέρον του συνόλου της κοινωνίας.
Η κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού
Οι ευρωπαϊκές εκλογές του 2014 συμβαίνουν στο πλαίσιο της βαθύτερης κρίσης του καπιταλισμού από τις παραμονές του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου.
Τις τελευταίες δεκαετίες, η τεχνολογία, η παραγωγή και το εμπόριο έχουν κάνει τεράστιες προόδους. Το Διαδίκτυο, νέοι τρόποι μεταφορών και υπερεθνικής παραγωγής έχουν διασυνδέσει στενά την παγκόσμια οικονομία και έχουν ανεβάσει την παραγωγική της ικανότητα. Αλλά αντί να ανυψώσουν το βιοτικό και πολιτιστικό επίπεδο του εργαζόμενου λαού, αυτά τα επιτεύγματα έχουν οδηγήσει στον χωρίς προηγούμενο πλουτισμό μιας ελάχιστης μειοψηφίας.
Ο έλεγχος πάνω στην πολύπλοκη παγκόσμια οικονομία βρίσκεται στα χέρια ιδιωτικών επιχειρήσεων, που υποτάσσουν όλα τα σημαντικά οικονομικά ζητήματα στα βραχυπρόθεσμα κερδοσκοπικά τους συμφέροντα.
Το μονοπώλιο της οικονομικής ζωής από μια αρπακτική χρηματοπιστωτική ολιγαρχία δίνει στην κρίση του σύγχρονου καπιταλισμού ένα ιδιαίτερα κακοήθη χαρακτήρα. Το φθινόπωρο του 2008, οι επενδυτικές τράπεζες και οι εταιρείες αντισταθμιστικού κεφαλαίου έφεραν το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα στο χείλος της καταστροφής με την εγκληματική κερδοσκοπία τους. Οι κυβερνήσεις που είχαν ανεχτεί τις δραστηριότητες τους αντέδρασαν ρίχνοντας δισεκατομμύρια στον χρηματοπιστωτικό τομέα – 1,6 τρισεκατομμύρια ευρώ παραχωρήθηκαν στις τράπεζες της Ευρώπης, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Στην πραγματικότητα, πολύ περισσότερα έχουν διατεθεί, μόνο οι τράπεζες στη Βρετανία έχουν λάβει πάνω από 1,1 τρισεκατομμύρια ευρώ.
Το τίμημα καταβάλλεται από τους εργαζόμενους της Ευρώπης, καθώς κάθε κυβέρνηση επιβάλλει άγριες περικοπές στις δουλειές, τους μισθούς και απολύτως αναγκαίες κοινωνικές υπηρεσίες.
Η νέα «Εποχή της Λιτότητας» είναι το προϊόν μιας κοινωνικής αντεπανάστασης που επιδιώκει να βυθίσει εκατομμύρια στην εξαθλίωση, επιβάλλοντας την ανεμπόδιστη κυριαρχία των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων. Βρίσκει πολιτική έκφραση στις αυταρχικές δραστηριότητες της «Τρόικας» - την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Αυτή η πολιτική της σκόπιμης μαζικής εξαθλίωσης επιβεβαιώνει τον αντιδραστικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ΕΕ δεν είναι η υλική έκφραση της ενότητας των ευρωπαϊκών λαών, στην πράξη είναι η δικτατορία των πλέον ισχυρών οικονομικών και χρηματοπιστωτικών συμφερόντων που κυριαρχούν πάνω στην Ευρώπη. Αποτελεί το πλαίσιο μέσα από το οποίο οι ευρωπαϊκές δυνάμεις οργανώνουν τις επιθέσεις τους ενάντια στη εργατική τάξη, διεξάγουν τις συγκρούσεις τους, και σχεδιάζουν τους πολέμους τους στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία. Πάνω απ’όλα, η Γερμανία χρησιμοποιεί το ευρώ για να ενισχύσει την κυριαρχία της στην Ευρώπη και να υπαγορεύσει μια ολέθρια διαδικασία μέτρων λιτότητας προς τις άλλες χώρες. Με αυτό τον τρόπο, η ΕΕ δημιουργεί η ίδια τις κεντρόφυγες δυνάμεις που ισχυρίζεται ότι επιδιώκει να ξεπεράσει.
Στην Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Ελλάδα, το μέλλον που σχεδιάζεται για τους εργαζόμενους σε όλη την Ευρώπη έχει επεξεργαστεί με κάθε λεπτομέρεια. Η Ελλάδα έχει υποστεί οικονομική και κοινωνική οπισθοδρόμηση σε ένα επίπεδο χωρίς προηγούμενο. Ο μέσος μισθός έχει περικοπεί κατά 40 τοις εκατό. Ένας στους τρείς ενήλικες και ένας στους δύο νέους είναι χωρίς δουλειά. Η εκπαίδευση, η υγεία και η υποδομή της Ελλάδας έχουν σε μεγάλη έκταση καταστραφεί. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες στερούνται σήμερα από κάθε εισόδημα ή ασφάλιση υγείας.
Καμμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει ξεφύγει από παρόμοια μέτρα. Ανώδυνες φράσεις όπως «ενσωμάτωση προϋπολογισμού» και «μεταρρυθμίσεις της αγοράς εργασίας» έχουν γίνει το προσωνύμιο για μια ατελείωτη επίθεση ενάντια στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του εργαζόμενου λαού.
Στα επόμενα χρόνια, περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, 145 εκατομμύρια άνθρωποι, αντιμετωπίζουν μια ζωή σε φτώχεια εξαιτίας των προγραμμάτων λιτότητας που έχουν ήδη προκαλέσει οικονομική αστάθεια και κοινωνική απόγνωση για το ένα τέταρτο των εργαζομένων στην Ευρώπη. Παρά την τεράστια τεχνολογική πρόοδο ο καπιταλισμός δεν έχει τίποτε να προσφέρει στους νέους παρά ανεργία, φτώχεια και πόλεμο. Όσοι έχουν ακόμη δουλειά σχεδόν πάντοτε παίρνουν πολύ χαμηλές απολαβές ή αναγκάζονται να εργάζονται σαν άμισθοι μαθητευόμενοι. Σχολεία, πανεπιστήμια και κέντρα εκπαίδευσης ιδιωτικοποιούνται, κλείνουν ή υπόκεινται σε εξουθενωτικές περικοπές.
Η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Βρετανία κατατάσσονται στις πλέον άνισες χώρες στον κόσμο. Η μία στις δύο εργαζόμενες οικογένειες έχει θιγεί άμεσα από την απώλεια δουλειάς ή τη μείωση των ωρών εργασίας.
Ακόμη και στη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, τη Γερμανία, ο ένας στους τρείς έχει τώρα ασταθείς συνθήκες εργασίας και οι νέοι σπάνια μπορούν να βρούν σταθερή εργασία. Περίπου 350.000 εξαρτώνται από κρατικά επιδόματα και ένα εκατομμύριο συνταξιούχοι έχουν φτωχύνει. Ο ένας στους έξη κινδυνεύει να γίνει φτωχός, κυρίως επειδή το ψηλό επίπεδο απασχόλησης συγκαλύπτει το γεγονός ότι το ένα τέταρτο σχεδόν του πληθυσμού (22 τοις εκατό) και το ένα τρίτο όσων είναι σε ηλικία 15 μέχρι 24 ετών δεν έχουν σύμβαση με πλήρες ωράριο. Αυτό πρόκειται να χειροτερέψει με υπαιτιότητα των Σοσιαλδημοκρατών που συμφώνησαν να συμμετάσχουν σε ένα συνασπισμό λιτότητας με τους Χριστιανοδημοκράτες της Άνγκελα Μέρκελ.
Στη Γαλλία, η κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος έχει επιβάλλει αυξήσεις φόρων, περικοπές συντάξεων και μέτρα λιτότητας που την έχουν κάνει το πλέον αντιδημοφιλές καθεστώς από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η μοίρα των μεταναστών και των προσφύγων υπογραμμίζει τον αντιδραστικό ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από το 1990, 25.000 άτομα έχουν χάσει τη ζωή τους προσπαθώντας να φτάσουν στην Ευρώπη από τη Μεσόγειο. Μόνο τον Οκτώβριο του 2013, οι διπλάσιοι και πλέον άνθρωποι πέθαναν σε μια μέρα στα ανοιχτά του νησιού της Λαμπεδούσας από το σύνολο των θανάτων στο Τείχος του Βερολίνου κατά τα 28 χρόνια της ύπαρξης του.
Όσοι πρόσφυγες μπορέσουν να φτάσουν στο έδαφος της Ευρώπης στερούνται όλα τα βασικά δικαιώματα, εγκλείονται σε στρατόπεδα , ή υπόκεινται σε εκμετάλλευση σαν σκλάβοι. Το ίδιο ισχύει για τους μετανάστες μέσα στην Ευρώπη που προσπαθούν να ξεφύγουν από τις συνέπειες των πολιτικών λιτότητας της ΕΕ. Αναγκάζονται να εργάζονται για μισθούς πείνας ή, όπως οι Ρομά, υπόκεινται σε κρατικά υποκινούμενες ρατσιστικές καμπάνιες.
Τα κόμματα του κατεστημένου αντιδρούν στην διογκούμενη αντίσταση στις πολιτικές τους αυξάνοντας τις εξουσίες των μηχανισμών ασφαλείας, επεκτείνοντας τη μαζική παρακολούθηση, και ενθαρρύνοντας ακροδεξιά κόμματα.
Χάρη στις θαρραλέες πράξεις του Τζούλιαν Ασάντζ, του Μπράντλεϊ Μάνινγκ, και του Έντουαρντ Σνόουντεν, οι εργαζόμενοι και οι νέοι της Ευρώπης έχουν ενημερωθεί για τα στυγερά εγκλήματα πολέμου και τον κρατικό μηχανισμό επιτήρησης που αδιάκριτα διεισδύει μέσα στη ζωή κάθε άντρα, γυναίκας και παιδιού σε όλο τον κόσμο. Ένας τέτοιος μηχανισμός δεν έχει τίποτε να κάνει με την καταπόλεμηση της «τρομοκρατίας». Είναι ένας μηχανισμός που διευκολύνει τη στυγνή κατάπνιξη της εγχώριας πολιτικής και κοινωνικής αντίστασης.
Η δυσωδία της δικτατορίας αστυνομικού κράτους είναι ιδιαίτερα τρομακτική, δεδομένου ότι το 2014 σημαδεύει τα 100 χρόνια από το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου· την αρχή 30 χρόνων βαρβαρότητας, κατά τη διάρκεια των οποίων 100 εκατομμύρια άνθρωποι βρήκαν βίαιο θάνατο στα πεδία μαχών και στην καταιγίδα από βόμβες στους δύο παγκόσμιους πόλεμους, σε εμφύλιους πόλεμους και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί.
Ένα αιώνα αργότερα, ούτε ένα πρόβλημα εκείνου του καιρού δεν έχει επιλυθεί. Αυξανόμενες διεθνείς εντάσεις, διενέξεις γύρω από το εμπόριο και τα νομίσματα, και επιθετικές ιμπεριαλιστικές πολιτικές ενάντια στη Μέση Ανατολή, τη Ρωσία και την Κίνα δίνουν στην παγκόσμια κατάσταση ολοένα και πιο εκρηκτικό χαρακτήρα. Οι ΗΠΑ αναπτύσσουν τον τεράστιο στρατιωτικό τους μηχανισμό για να αντισταθμίσουν την οικονομική τους φθορά και να εκτρέψουν προς τα έξω τις εκρηκτικές κοινωνικές εντάσεις μέσα στη χώρα. Μετά τους πόλεμους στο Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Λιβύη, η Ουάσινγκτον στρέφεται επίσης ενάντια στην Κίνα για να επιβάλει την παγκόσμια ηγεμονία της.
Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις ρίχνονται για μια ακόμη φορά στην πάλη για σφαίρες επιρροής, αγορές και πλουτοπαραγωγικές πηγές. Μετά τον πόλεμο του Ιράκ, η Βρετανία αποδείχτηκε πάλι ότι είναι ο πιο στενός σύμμαχος της Ουάσινγκτον. Η Γαλλία καταφεύγει στις παλιές της αποικίες στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Και η Γερμανία, που αναγκάστηκε μετά τα εγκλήματα των Ναζί να απέχει από διεθνείς στρατιωτικές επιχειρήσεις, επιβάλλει πάλι τον εαυτό της σαν παγκόσμια δύναμη προσπαθώντας να εξαπλωθεί στην ανατολική Ευρώπη και την πρώην Σοβιετική Ένωση. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ένας ελάχιστος σπινθήρας θα ήταν πάλι αρκετός – όπως με τη δολοφονία του Αρχιδούκα Φερδινάνδου στο Σεράγεβο το 1914 – για να μετατρέψει μια περιφερειακή σύγκρουση σε μια παγκόσμια πυρκαγιά.
Το χτίσιμο ενός νέου εργατικού κόμματος
Οι αντιδραστικές πολιτικές της άρχουσας τάξης προκαλούν αγανάκτηση και διαμαρτυρία παντού. Αλλά αυτή η αντίσταση δεν βρίσκει πολιτική έκφραση.
Όλα εκείνα τα κόμματα που κάποτε ισχυρίζονταν ότι αναμορφώνουν τον καπιταλισμό προς το συμφέρον των εργαζομένων έχουν γίνει οι αμείλικτοι υπέρμαχοι της κοινωνικής ερήμωσης και του μιλιταρισμού. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, σοσιαλδημοκράτες ηγέτες ηγούνται κυβερνήσεων που έχουν κηρύξει πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη και αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση και μίσος.
Το ίδιο ισχύει για τους Οικολόγους, που σήμερα διαφέρουν από τα συντηρητικά κόμματα μόνο σε θέματα λάιφσταϊλ.
Τα συνδικάτα δεν είναι πλέον εργατικές οργανώσεις, αλλά προνομιούχοι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί. Οι αξιωματούχοι τους πληρώνονται αδρά για να εκφοβίζουν και να καταπιέζουν τους εργαζόμενους. Σήμερα, κάθε απόλυση, περικοπή μισθού και κλείσιμο εργοστασίου φέρει την υπογραφή τους. Όταν δεν μπορούν να αποτρέψουν εντελώς τις διαμαρτυρίες και τις απεργίες, η γραφειοκρατία εξασφαλίζει ότι δεν οδηγούν πουθενά. Στην Ελλάδα οι γενικές απεργίες ενάντια στη λιτότητα έχουν φτάσει τις 35, και κάθε φορά τα συνδικάτα επιδιώκουν να εξασφαλίσουν ότι παραμένουν χωρίς αποτέλεσμα.
Ένας ιδιαίτερα αποκρουστικός ρόλος παίζεται από ορισμένους όπως το Αριστερό Κόμμα στη Γερμανία, το Αριστερό Μέτωπο στη Γαλλία και ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Χρησιμοποιούν «αριστερές» φράσεις για να εξαπατήσουν την εργατική τάξη, ενώ συγχρόνως υπερασπίζονται τον καπιταλισμό και την ΕΕ. Οπουδήποτε μπαίνουν στην κυβέρνηση, επιτίθενται στην εργατική τάξη με την ίδια ενεργητικότητα όπως όλα τα άλλα αστικά κόμματα. Το γερμανικό Αριστερό Κόμμα το έχει εκδηλώσει αυτό σε πολλές ομόσπονδες και τοπικές κυβερνήσεις. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, που ηγείται του Ευρωπαϊκού Αριστερού Κόμματος, εξασφάλισε αυτό τον ρόλο ταξιδεύοντας στην Ουάσινγκτον για να διαβεβαιώσει τους ηγέτες του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού ότι δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν από μία κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Πολυάριθμες ψευτο-αριστερές οργανώσεις μπορούν να βρεθούν μέσα και γύρω από αυτά τα κόμματα, όπου επιχειρούν να τα εφοδιάσουν με ένα προοδευτικό επίχρισμα. Αυτές οι ομάδες, όπως το SAV και το Μαρξ21 στη Γερμανία, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα και η Αριστερή Ενότητα (Left Unity) στη Βρετανία και το Νέο Αντι-Καπιταλιστικό Κόμμα στη Γαλλία, εκπροσωπούν τα πλέον ευκατάστατα στρώματα της ανώτερης μεσαίας τάξης, όχι τον εργαζόμενο λαό. Βλέπουν την κρίση σαν μια ευκαιρία να προωθήσουν τις δικές τους καριέρες και να αποκτήσουν προσοδοφόρες θέσεις στην κυβέρνηση, τον κρατικό μηχανισμό και την συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Αυτές οι οργανώσεις είναι σφοδρά αντίθετες σε μια επαναστατική προοπτική, εργάζονται στενά με τα κρατικά όργανα ασφάλειας σε πολλές χώρες και παίζουν ένα ζωτικό ρόλο στις επιθέσεις ενάντια στην εργατική τάξη.
Οι δημοσκοπήσεις προβλέπουν ότι ακροδεξιά σωβινιστικά κόμματα όπως το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία και το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασίλειου (UKIP) θα αυξήσουν σημαντικά τη δύναμη τους στις ευρωπαϊκές εκλογές. Αυτά τα κόμματα χρησιμοποιούν τη δουλική υπεράσπιση της ΕΕ από τα αποκαλούμενα «αριστερά» κόμματα για να στρέψουν την οργή ενάντια στην ΕΕ σε αντιδραστική κατεύθυνση.
Τα γεγονότα της Αιγύπτου περιέχουν ζωτικής σημασίας διδάγματα. Μαζικές επαναστατικές εξεγέρσεις οδήγησαν στην εκδίωξη του δικτάτορα Χόσνι Μουμπάρακ και αργότερα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Ωστόσο, η στρατιωτική χούντα μπόρεσε να επιστρέψει στην εξουσία σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας της αντίθεσης των Επαναστατικών Σοσιαλιστών στο χτίσιμο ενός επαναστατικού εργατικού κόμματος και της συμμαχίας τους με τις πλέον αντιδραστικές δυνάμεις.
Ένα νέο εργατικό κόμμα μπορεί μόνο να χτιστεί ενάντια στα διεφθαρμένα αστικά κόμματα και τους ψευτο-αριστερούς ουραγούς τους. Το PSG και το SEP διαφέρουν με αυτούς από κάθε άποψη. Η δύναμη μας είναι το πρόγραμμα μας, οι αρχές μας και η αδιάσπαστη παράδοση μας. Η θέση μας βρίσκεται στη συνεχή ενότητα με τους μεγάλους επαναστάτες Μαρξιστές - Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Τρότσκι, Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Το διεθνές μας κίνημα, η Τέταρτη Διεθνής, είναι ριζωμένο στην πάλη της Τροτσκιστικής Αριστερής Αντιπολίτευσης ενάντια στον Σταλινισμό.
Ο Στάλιν ηγήθηκε σε μια προνομιούχο γραφειοκρατία, που κατάπνιξε την εργατική δημοκρατία, δολοφόνησε τους Μπολσεβίκους ηγέτες της Οκτωβριανής Επανάστασης, και ήταν υπεύθυνη για τις μεγάλες διεθνείς ήττες της εργατικής τάξης. Αποδείχτηκε ότι ήταν ο νεκροθάφτης του πρώτου εργατικού κράτους που ιδρύθηκε από την Οκτωβριανή Επανάσταση το 1917. Η αντεπανάσταση της έφτασε στο αποκορύφωμα της το 1991, με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και την επαναφορά του καπιταλισμού με διακυβέρνηση από μια εγκληματική ολιγαρχία.
Το πιο οδυνηρό τίμημα έχει καταβληθεί από τους εργαζόμενους της ανατολικής Ευρώπης που έχουν περιπέσει σε αθλιότητα – μια πηγή φτηνής εργατικής δύναμης για τις ευρωπαϊκές εταιρείες και οι οποίοι, όπως τώρα με τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, δαιμονοποιούνται και φορτώνονται με κατηγορίες για τη μαζική ανεργία, τις περικοπές μισθών και τον κοινωνικό αφανισμό που έχει δημιουργήσει ο καπιταλισμός.
Οι προσπάθειες του σταλινισμού να αφανίσει τη μαρξιστική ηγεσία, τη σοσιαλιστική κουλτούρα και την πολιτική συνείδηση της εργατικής τάξης, ήταν απολύτως αναγκαίες για να γίνει δυνατός ο τεράστιος πλουτισμός της αστικής τάξης, χωρίς να προκληθούν μαζικοί επαναστατικοί αγώνες. Αλλά η αντίσταση διογκώνεται, και πολλοί, πάνω απ’όλα νέοι εργάτες, αναζητούν τώρα μια νέα προοπτική και ηγεσία.
Αυτά θα τα βρούν στη Διεθνή Επιτροπή της Τέταρτης Διεθνούς (ΔΕΤΔ), το παγκόσμιο τροτσκιστικό κίνημα. Μόνο αυτή ενσωματώνει τις ιστορικές παραδόσεις της πάλης που διεξάχτηκε από την Αριστερή Αντιπολίτευση και την Τέταρτη Διεθνή για να υπερασπιστεί το πρόγραμμα και την προοπτική της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης ενάντια στα εγκλήματα του σταλινισμού. Μόνο αυτή προσφέρει ένα δρόμο μπροστά που βασίζεται σε μια ανανέωση του σοσιαλιστικού διεθνισμού και το χτίσιμο νέων και γνήσια σοσιαλιστικών κομμάτων – τμημάτων της ΔΕΤΔ – σε όλη την Ευρώπη.
Απευθύνουμε έκκληση σε όλους τους αναγνώστες του Παγκόσμιου Σοσιαλιστικού Ιστότοπου (World Socialist Web Site) να υποστηρίξουν την καμπάνια μας έμπρακτα και οικονομικά, να ψηφίσουν τους υποψήφιους μας, να έρθουν σε επαφή με το PSG και το SEP, και να ενταχτούν στο κόμμα μας.
10 Ιανουαρίου 2014
Follow the WSWS